Καθαρή Δευτέρα και τη τιμητική τους έχουν οι χαρταετοί. Ο ουρανός σε όλα τα μέρη της Ελλάδας γεμίζει πολύχρωμες κουκίδες που άλλοτε χορεύουν με φόντο το γαλάζιο του ουρανού και άλλοτε πέφτουν με απίστευτη ταχύτητα σαν χρωματιστά πεφταστέρια. Χάρτινα πουλιά πετούν ψηλά κάνοντάς μας για λίγο παιδιά τότε που πιστεύαμε ότι ήταν όλα δυνατά ακόμα και το δικό μας πέταγμα στο λατρεμένο ουρανό.
Είναι αναμφισβήτητα το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών.
Αυτή τη μέρα θα θυμάμαι για πάντα ένα ξεχωριστό χαρταετό που είχαμε φτιάξει με τα αδέλφια μου. Οι ηλικίες μας ήταν από 10 έως 14. Κάθε χρόνο εμείς τον φτιάχναμε, εκείνη τη χρονιά όμως θέλαμε ο αετός μας να είναι διαφορετικός… να είναι μεγάλος… πολύ μεγάλος!!! Η κατασκευή ενός μεγάλου χαρταετού δεν ήταν εύκολη υπόθεση, έπρεπε να είναι αρκετά γερός για να αντέξει τον δυνατό αέρα (θα τον πετάγαμε στην Μύκονο) αλλά να μην είναι και τόσο βαρύς ώστε να μπορέσει να σηκωθεί και εμείς να είμαστε ικανοί να τον οδηγούμε.
Αρχηγός ήταν ο μεγάλος μου αδελφός ο οποίος μελέτησε την κατασκευή με όλες τις
λεπτομέρειες και χρησιμοποιώντας ότι γνώσεις διέθετε από τα πολλά που διάβαζε. Θα πρέπει να σημειώσω εδώ ότι αγαπημένο του χόμπυ ήταν να διαβάζει εγκυκλοπαίδειες!
Το ύψος του χαρταετού θα ήταν 2m αρκετά ψηλότερος από τον πιο ψηλό της παρέας. Έπρεπε
να βρούμε υλικά. Για ξύλα κόψαμε χοντρά καλάμια που δεν ήταν πολύ βαριά και είχαν και ελαστικότητα ώστε να μη σπάσουν εύκολα. Έπρεπε να βρούμε χαρτί και αυτό ήταν δύσκολο ειδικά στο νησί εκείνη την εποχή. Όμως ήμασταν τυχεροί, ένας θείος μας έφερε ένα μεγάλο ρολό χαρτιού με νάυλον επένδυση από αυτά που έχουν οι βιομηχανίες για ειδικές συσκευασίες προϊόντων. Το σχοινί ήταν ανάλογο του μεγέθους και τέτοια σχοινιά είχαμε πολλά στο χωριό και η ουρά τεράστια, δε θυμάμαι πόσες αφημερίδες είχαμε κόψει.
Κάναμε τρεις μέρες να τον φτιάξουμε και ανυπομονούσαμε να ξημερώσει η Καθαρή Δευτέρα για να τον ελευθερώσουμε.
Ζητήσαμε και βοήθεια. Μαζευτήκαμε έξι παιδιά και μοιράσαμε τους ρόλους. Δύο κρατούσαν τον αετό, τρεις κρατούσαν το σχοινί και ένας την ουρά. Θέλαμε αέρα και ευτυχώς φυσούσε πολύ. Συντονιστήκαμε όλοι στα συνθήματα που έδινε ο αδελφός μου ο οποίος κρατούσε πρώτος το σχοινί που ήταν και το δυσκολότερο.
Ζητήσαμε και βοήθεια. Μαζευτήκαμε έξι παιδιά και μοιράσαμε τους ρόλους. Δύο κρατούσαν τον αετό, τρεις κρατούσαν το σχοινί και ένας την ουρά. Θέλαμε αέρα και ευτυχώς φυσούσε πολύ. Συντονιστήκαμε όλοι στα συνθήματα που έδινε ο αδελφός μου ο οποίος κρατούσε πρώτος το σχοινί που ήταν και το δυσκολότερο.
Και με το 1..2..3.. τον αφήσαμε και δε πιστεύαμε στα μάτια μας... πετούσε!!! Όλοι φωνάζαμε από χαρά εκτός από τον αδελφό μου που το σχοινί του είχε κόψει τα χέρια! Δεν πέταξε πολύ, ήταν αρκετό όμως για να τον δουν πάρα πολλοί στο νησί. Ήταν πολύυυυ μεγάλος!
Μπορεί να πέταξε λίγο, όμως αυτόν τον αετό θυμάμαι , όπως τον θυμούνται και όλοι όσοι είδαν το σύντομο ταξίδι του στο Μυκονιάτικο ουρανό…
Μπορεί να πέταξε λίγο, όμως αυτόν τον αετό θυμάμαι , όπως τον θυμούνται και όλοι όσοι είδαν το σύντομο ταξίδι του στο Μυκονιάτικο ουρανό…