27 Φεβ 2009

Ένας ξεχωριστός χαρταετός


Καθαρή Δευτέρα και τη τιμητική τους έχουν οι χαρταετοί. Ο ουρανός σε όλα τα μέρη της Ελλάδας γεμίζει πολύχρωμες κουκίδες που άλλοτε χορεύουν με φόντο το γαλάζιο του ουρανού και άλλοτε πέφτουν με απίστευτη ταχύτητα σαν χρωματιστά πεφταστέρια. Χάρτινα πουλιά πετούν ψηλά κάνοντάς μας για λίγο παιδιά τότε που πιστεύαμε ότι ήταν όλα δυνατά ακόμα και το δικό μας πέταγμα στο λατρεμένο ουρανό.
Είναι αναμφισβήτητα το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών.

Αυτή τη μέρα θα θυμάμαι για πάντα ένα ξεχωριστό χαρταετό που είχαμε φτιάξει με τα αδέλφια μου. Οι ηλικίες μας ήταν από 10 έως 14. Κάθε χρόνο εμείς τον φτιάχναμε, εκείνη τη χρονιά όμως θέλαμε ο αετός μας να είναι διαφορετικός… να είναι μεγάλος… πολύ μεγάλος!!! Η κατασκευή ενός μεγάλου χαρταετού δεν ήταν εύκολη υπόθεση, έπρεπε να είναι αρκετά γερός για να αντέξει τον δυνατό αέρα (θα τον πετάγαμε στην Μύκονο) αλλά να μην είναι και τόσο βαρύς ώστε να μπορέσει να σηκωθεί και εμείς να είμαστε ικανοί να τον οδηγούμε.

Αρχηγός ήταν ο μεγάλος μου αδελφός ο οποίος μελέτησε την κατασκευή με όλες τις
λεπτομέρειες και χρησιμοποιώντας ότι γνώσεις διέθετε από τα πολλά που διάβαζε. Θα πρέπει να σημειώσω εδώ ότι αγαπημένο του χόμπυ ήταν να διαβάζει εγκυκλοπαίδειες!

Το ύψος του χαρταετού θα ήταν 2m αρκετά ψηλότερος από τον πιο ψηλό της παρέας. Έπρεπε
να βρούμε υλικά. Για ξύλα κόψαμε χοντρά καλάμια που δεν ήταν πολύ βαριά και είχαν και ελαστικότητα ώστε να μη σπάσουν εύκολα. Έπρεπε να βρούμε χαρτί και αυτό ήταν δύσκολο ειδικά στο νησί εκείνη την εποχή. Όμως ήμασταν τυχεροί, ένας θείος μας έφερε ένα μεγάλο ρολό χαρτιού με νάυλον επένδυση από αυτά που έχουν οι βιομηχανίες για ειδικές συσκευασίες προϊόντων. Το σχοινί ήταν ανάλογο του μεγέθους και τέτοια σχοινιά είχαμε πολλά στο χωριό και η ουρά τεράστια, δε θυμάμαι πόσες αφημερίδες είχαμε κόψει.
Κάναμε τρεις μέρες να τον φτιάξουμε και ανυπομονούσαμε να ξημερώσει η Καθαρή Δευτέρα για να τον ελευθερώσουμε.
Ζητήσαμε και βοήθεια. Μαζευτήκαμε έξι παιδιά και μοιράσαμε τους ρόλους. Δύο κρατούσαν τον αετό, τρεις κρατούσαν το σχοινί και ένας την ουρά. Θέλαμε αέρα και ευτυχώς φυσούσε πολύ. Συντονιστήκαμε όλοι στα συνθήματα που έδινε ο αδελφός μου ο οποίος κρατούσε πρώτος το σχοινί που ήταν και το δυσκολότερο.

Και με το 1..2..3.. τον αφήσαμε και δε πιστεύαμε στα μάτια μας... πετούσε!!! Όλοι φωνάζαμε από χαρά εκτός από τον αδελφό μου που το σχοινί του είχε κόψει τα χέρια! Δεν πέταξε πολύ, ήταν αρκετό όμως για να τον δουν πάρα πολλοί στο νησί. Ήταν πολύυυυ μεγάλος!
Μπορεί να πέταξε λίγο, όμως αυτόν τον αετό θυμάμαι , όπως τον θυμούνται και όλοι όσοι είδαν το σύντομο ταξίδι του στο Μυκονιάτικο ουρανό…

24 Φεβ 2009

Η ώρα της Γης


Έμαθα για την Ώρα της Γης από το blog του Ν.Γαλανάκη. Είναι μία προσπάθεια της WWF που καλεί τον πολίτη αυτού του πλανήτη να δράσει, να νοιαστεί,  να στείλει μήνυμα και το κυριότερο να συνεχίσει να θυμάται  και να φροντίζει το Μεγάλο του σπίτι... τη γη. 
Τι ακριβώς είναι η Ώρα Της Γης: Είναι μία παγκόσμια πρωτοβουλία της περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Πρόκειται για ένα κάλεσμα στους πολίτες, τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς του πλανήτη μας, να σβήσουν τα φώτα για μία ώρα το Σάββατο 28 Μαρτίου 2009, στις 20:30. Στόχος της Ώρας της Γης του WWF είναι να δείξουμε ότι το κλίμα είναι στο χέρι μας! Η μεμονωμένη δράση του καθενός μας, αν προσλάβει μαζικές διαστάσεις, μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και να αλλάξει τον πλανήτη μας προς το καλύτερο.

Φέτος, στόχος μας είναι να σβήσουν τα φώτα τους ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο το Σάββατο 28 Μαρτίου 2009 στις 20:30, ώστε η Ώρα της Γης να γίνει το μεγαλύτερο συμμετοχικό γεγονός στον πλανήτη! Έτσι όλοι μαζί θα στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα στους ηγέτες του κόσμου ενόψει της Παγκόσμιας Συνόδου των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα στην Κοπεγχάγη το Δεκέμβριο του 2009, διαμηνύοντας ξεκάθαρα ότι χρειαζόμαστε μία δέσμευση για δράσεις που θα μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, ώστε να εξασφαλίσουμε άμεσα και μακροπρόθεσμα το μέλλον του πλανήτη. 

Πώς ξεκίνησε: Η Ώρα της Γης, ξεκίνησε ως μία εκστρατεία ευαισθητοποίησης που καλούσε τους πολίτες του Σίδνεϊ για να σβήσουν τα φώτα τους ένα βράδυ, για μια ώρα. Η ενέργεια αυτή σύντομα μετατράπηκε σε μία από τις μεγαλύτερες πρωτοβουλίες ενάντια στην κλιματική αλλαγή παγκοσμίως. Φέτος, στις 20.30 το Σάββατο 28 Μαρτίου, καλούμε τους πολίτες σε ολόκληρο τον κόσμο να σβήσουν τα φώτα τους για μία ώρα – την Ώρα της Γης. Στόχος μας είναι να συμμετάσχουν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι, σε περισσότερες από 1000 πόλεις, και όλοι μαζί να αποδείξουμε πως είναι δυνατόν να δράσουμε ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη. 

 Η Ώρα της Γης ξεκίνησε το 2007 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας με τη συμμετοχή 2.2 εκατομμυρίων νοικοκυριών και επιχειρήσεων που έσβησαν τα φώτα τους για μία ώρα. Μόλις έναν χρόνο αργότερα η εκστρατεία μετατράπηκε σε ένα παγκόσμιο κίνημα για το κλίμα με τη συμμετοχή 100 εκατομμυρίων ανθρώπων σε 35 χώρες. Παγκοσμίως γνωστά κτίρια και τοποθεσίες όπως η γέφυρα Golden Gate και το Κολοσσαίο, σκοτείνιασαν για μία ώρα και μετατράπηκαν σε σύμβολα ελπίδας για ένα πρόβλημα που γίνεται κάθε ώρα και πιο έντονο. 

Η Ώρα της Γης 2009 απευθύνεται σε κάθε πολίτη, κάθε επιχείρηση και κάθε ανθρώπινη κοινότητα στον πλανήτη. Μας καλεί να δράσουμε, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να συμμετέχουμε ενεργά σε πρωτοβουλίες για ένα βιώσιμο μέλλον. Πασίγνωστες τοποθεσίες, μνημεία και κτίρια σε όλο τον πλανήτη θα σκοτεινιάσουν και φέτος. Άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα σβήσουν τα φώτα τους και θα ενώσουν για μία ώρα τις ζωές για το μέλλον του πολύτιμου πλανήτη μας. Περισσότερες από 64 χώρες συμμετέχουν στην Ώρα της Γης 2009. Αυτός ο αριθμός μεγαλώνει καθημερινά, καθώς οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως μία τόσο απλή ενέργεια, όπως το να σβήσουν τα φώτα τους, μπορεί να έχει τόσο μεγάλη συμβολή στην έλευση της αλλαγής. 

Η Ώρα της Γης είναι ένα μήνυμα ελπίδας και δράσης. Τα κείμενα είναι από την Ελληνική ιστοσελίδα της earthhoure όπου μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες, να εγγραφείτε και να πάρετε Widgets για το blog σας. 

22 Φεβ 2009

Déjà vu

Σήμερα είχα μια εμπειρία Προμνησίας ή αλλιώς Déjà vu.
 Η ετοιμολογία της λέξης είναι η εξής: Ο όρος Προμνησία περιγράφει την αίσθηση ότι κάποιος έχει δει ή βιώσει ξανά στο παρελθόν μία κατάσταση. Συχνότερα χρησιμοποιείται ο όρος Déjà vu που στη Γαλλική γλώσσα σημαίνει "ήδη ιδωμένο". Η εμπειρία της προμνησίας συνοδεύεται συνήθως από μία αίσθηση "παράξενου", και αποδίδεται από το υποκείμενο της εμπειρίας σε όνειρό του, παρόλο το ότι υπάρχει η αίσθηση ότι η εμπειρία έχει πραγματικά υπάρξει στο παρελθόν.

Άκουσα στις ειδήσεις ότι τo έσκασε από τις φυλακές του Κορυδαλλού ο Παλαιοκώστας με ελικόπτερο. Γιατί μου φαίνεται ότι αυτό το έχω ξαναζήσει;;;;;;;;



 

20 Φεβ 2009

Πώς να κάνετε λόγους

Μυστικά της Μαγικής Σουρεαλιστικής Τέχνης



Να εγγραφείτε την παραμονή των εκλογών στους εκλογικούς καταλόγους της πρώτης χώρας που θα δεχθεί να προχωρήσει σε αυτό το είδος λόγων. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τη στόφφα του ρήτορα: πολύχρωμα πανώ, αστραποβολιά λέξεων. Με το σουρεαλισμό θα αιφνιδιάσει την απόγνωση στη φτώχεια της. Κι ένα βράδυ, σε μια εξέδρα, μόνος με τον εαυτό του θα τεμαχίσει τον αιώνιο ουρανό. Θα υποσχεθεί τόσα που το να τα εκπληρώσει θα σημαίνει περιφρόνηση. Θα δώσει στις διεκδικήσεις ολόκληρου λαού μια τροπή μεροληπτική και απελπιστική. Θα συμφιλιώσει, με μια κρυφή επιθυμία, τους πιο ασυμφιλίωτους εχθρούς, θα ξεπεράσει τις φατρίες. Κι αυτό θα το κατορθώσει αν αφεθεί ν’αρθεί από το τεράστιο κήρυγμα που βασίζεται στον οίκτο και κυλάει στο μίσος. Ανίκανος για μεγαλύτερη κατάπτωση θα παίξει στην τύχη την αδυναμία όλων των αποτυχιών. Θα εκλεγεί σίγουρα και οι πιο γλυκιές γυναίκες θα τον αγαπήσουν με πάθος.
Andre Breton
Απόσπασμα από το πρώτο Μανιφέστο του Σουρεαλισμού


Και μία σουρεαλιστική εικόνα ρητορικής τέχνης



15 Φεβ 2009

Τα ζώα μπορούν. . .


. . . να είναι Ελεύθερα . . .



να αγαπάνε δίχως όρους. . .



να χαίρονται. . .



να ταξιδεύουν. . .



να αποδέχονται το διαφορετικό. . .



. . . εμείς μπορούμε;


10 Φεβ 2009

Εσύ, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;


Τι πρωτότυπη ερώτηση!!! Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που απευθύνουν οι ενήλικοι στα παιδιά και κατά την γνώμη μου η πιο εκνευριστική. Ζητάμε από ένα παιδί να μας πει με πιο τρόπο θα βγάζει τα προς το ζην; Γιατί οι περισσότεροι «Μεγάλοι» μόνο αυτό έχουν στο μυαλό τους. Η αλήθεια είναι ότι ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι πολύ σημαντικό κομμάτι του κάθε ανθρώπου γιατί από αυτό θα κριθεί,  η ικανότητά του να ζήσει αξιοπρεπώς  και   να απολαμβάνει τα υλικά αγαθά, απαραίτητα ή μη, και η προσωπική του πληρότητα, αφού το επάγγελμα που πραγματικά τον εκφράζει, θα γίνει από μόνο του μέσο προσωπικής έκφρασης, προσφοράς, δημιουργίας και προόδου, που αντανακλά στη κοινωνία γενικότερα. Εάν διατυπώναμε την ερώτηση κάπως αλλιώς, όπως «τι σου αρέσει να κάνεις;» ή «πια μαθήματα σου αρέσουν περισσότερο;» νομίζω ότι τα παιδάκια και οι αυριανοί έφηβοι που θα πρέπει να προσανατολιστούν, θα καταλάβαιναν αλλιώς τη σημασία της επαγγελματικής τους ταυτότητας. Αν βρω αυτό που πραγματικά μου αρέσει, έχω πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχω….
Καταλαβαίνω ότι η μέρες που περνάμε ανατρέπουν κατά πολύ όλα αυτά. Η κοινωνία περνάει κρίση και όχι μόνο οικονομική! Καμία συνταγή δεν ισχύει, όλα είναι αβέβαια, τώρα περισσότερο από ποτέ ο κόσμος ονειρεύεται μια θέση στο δημόσιο!!!
 Όμως θα γυρίσω στα παιδάκια γιατί δε θέλω να το «βαρύνω». Θυμάμαι όταν εγώ ήμουν μικρή (πριν πολλά χρόνιαJ) όλα τα κορίτσια ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί, τραγουδίστριες και δασκάλες και τα αγόρια ποδοσφαιριστές (πάντα επίκαιρο), γιατροί και αστροναύτες οι πιο τολμηροί! Θυμάμαι ένας συμμαθητής μου ήθελε να γίνει Καραγκιοζοπαίκτης!

Τα πρότυπα κάθε φορά αυτά που θέτει η μόδα και το οικογενειακό περιβάλλον. Εγώ προσωπικά δε θυμάμαι τι έλεγα στη συνήθη ερώτηση. Μπορεί και να μη με ρωτούσαν. 

Τη πρώτη φορά που σκέφτηκα τι θέλω να γίνω, ήταν στη τελευταία τάξη του Γυμνασίου και αυτό γιατί έπρεπε να επιλέξω την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω. Δύο ήταν οι επιλογές μου.

 
Η πρώτη ήταν Δημοσιογράφος! Εκείνη την εποχή δεν ήταν και τόσο διαδεδομένο επάγγελμα. Δεν υπήρχαν καν εξειδικευμένες σχολές ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Τα ιδιωτικά κανάλια μόλις είχαν ξεκινήσει και την δουλειά του δημοσιογράφου την ξέραμε κυρίως μέσα από τις εφημερίδες που τότε θυμάμαι παίρναμε κάθε μέρα. Ήμουν έτοιμη να γυρνάω τους δρόμους, να ρωτάω, να φωτογραφίζω και να αποκαλύπτω…. Μόνο που είχα ένα σοβαρό μειονέκτημα. Δεν έγραφα καλά (φαίνεται άλλωστε), η έκθεση δεν ήταν και το καλύτερό μου.


Η δεύτερη επιλογή, Ναυτικός!! Το είχα πάρει πολύ στα σοβαρά και δε μου έφτανε μόνο η δική μου απόφαση είχα επηρεάσει και τη κολλητή μου. Και οι δύο μαζί ήμασταν έτοιμες για το Ναυτικό Λύκειο. Δε χρειάζεται να σας πω την αντίδραση των γονιών μας. Όλη μέρα μας έψελναν. Και οι καθηγητές ακόμα μας παρακαλούσαν να το ξανασκεφτούμε. Ο Φυσικός θυμάμαι μας είχε ξεμοναχιάσει σε ένα διάλλειμα και μας έλεγε «Εσείς μια χαρά κορίτσια τι τα θέτε τα καράβια. Μπορείτε να κάνετε τόσα άλλα, η θάλασσα δεν αστειεύεται» Τίποτα εγώ, επέμενα, και μαζί μου και η φίλη μου. Ώσπου είδα την παρακάτω εικόνα ή κάτι παρόμοιο:


Ε! μετά από αυτό το ξανασκέφτηκα. Η αλήθεια είναι ότι από τα συχνά ταξίδια που έκανα με το καράβι στο νησί δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις φουρτούνες! Τελικά κατάλαβα ότι αυτό που με έκανε να διαλέξω αυτά τα δύο επαγγέλματα, ήταν  το ότι και ο δημοσιογράφος όπως και ο ναυτικός δεν μένουν ποτέ στο σπίτι. Ο ένας βρίσκεται στους δρόμους και ο άλλος καταμεσής στη θάλασσα ή σε άλλες χώρες….
Στο βιντεάκι που ακολουθεί είναι μία διαφήμιση της Green Peace,  που δεν θυμάμαι να την έχω δει στην τηλεόραση. Ίσως δε βλέπω αρκετά τηλεόραση. Αν οι διαφημίσεις ήταν σαν κι αυτήν, τότε Ναι στις διαφημίσεις!!!
















7 Φεβ 2009

Παράξενη μέρα


Παράξενη μέρα η σημερινή... Θαρρείς πως ένα σύννεφο έχει τυλίξει το νησί. Έχει τρυπώσει σε κάθε γωνιά, έχει κυριεύσει τα πάντα...
Όλα όμως συνεχίζουν να κάνουν ότι ήξεραν πάντα, δίχως να δίνουν σημασία.
Τα λουλούδια επιμένουν να χρωματίζουν τη μέρα προμηνύοντας την Άνοιξη που έρχεται...





Οι γλάροι στριφογυρίζουν στο γιαλό, θαμώνες πια της πολυσύχναστης παραλίας. . .


Οι ψαρόβαρκες ξαποστένουν μετά από το νυχτερινό τους ταξιδάκι. . .


Ο πελεκάνος απολαμβάνει την ησυχία του Χειμώνα. . .



Μια άγκυρα αργοπεθαίνει στο πλακόστρωτο . . .


Και το καΐκι με τα πέτρινα πόδια, καθηλωμένο, αναπολεί τα αλλοτινά του ταξίδια. . .






2 Φεβ 2009

Ακατάλληλο για παιδιά




Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά 
έλα πάρε και μένα 

βέβαια παιδί δεν είμαι 
άλλο ζήτημα τώρα 
αν όλο ζητώ, 
όλο θέλω
 όλο ρωτώ το ακατανόητο 
γιατί

 γιατί δεν είναι θάλασσα η ξηρά
γιατί δεν είναι τρυφερή η ξηρασία 
γιατί όταν προσθέτω
λίγο πιο έντονο κόκκινο στο κόκκινο
 το κέρδος μου ξεβάφει 
σαν παιδί τσιρίζω 
το θέλω το θέλω 
είναι δικό μου 

αλλά παιδί δεν είμαι 
άλλο ζήτημα τώρα 
αν τη νύχτα κλαίω 
και σα να είμαι παιδί 
που ακόμα δε μιλά
 δεν ξέρω να αρθρώσω αν πονάω 
ή αν απορώ 

ναι, παιδί δεν είμαι

 άλλο θέμα αν
 όταν μου φωνάζουν
 μη εκεί, μη, κάνει τζιζ
 εγώ όλο εκεί βάζω το χεράκι μου 

είμαι περίεργη να καεί το χεράκι μου
 κι επειδή αυτό το αναφαίρετα 
δικό μου λάθος 

ποτέ του δεν θα μεγαλώσει 
γι’ αυτό λέω χεράκι μου αντί χέρι. 


 Κική Δημουλά, Ακατάλληλο για παιδιά, Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως