Έχω ξεχάσει πώς είναι να αναπνέεις βρώμικο αέρα.. κάθε πρωί αντικρίζω ουρανό και ορίζοντα όσο φτάνει το μάτι.. ακούω την μουρμούρα του αέρα, τιτιβίσματα πουλιών συνοδεία από φωνές όλων των ζώων που φιλοξενεί ένα αγροτικό σπίτι και αν πάω λίγο παραπέρα θα νιώσω την αύρα της θάλασσας, το κύμα σε όλες του τις στιγμές. Θα αποχαιρετήσω τη μέρα απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα και όταν σκοτεινιάσει παρατηρώντας τ’ αστέρια θα σκαρώσω παραμύθια με αντίτιμο τα πιο γλυκά φιλιά!
Αν συγκρίνω τα παιδικά μου χρόνια με το σήμερα, το βιοτικό επίπεδο είναι η μέρα με τη νύχτα.. η πληρότητα όμως και η ψυχική υγεία η ίδια στην καλύτερη περίπτωση (συνήθως είναι πολύ χειρότερη). Άρα στα χρήματα και στα υλικά αγαθά δεν κρύβεται η ευτυχία.. αλλού.. αλλού κρύβεται.
Νομίζω ότι ο καθένας μας γεννήθηκε να είναι κάτι... γι’ αυτό του χαρίστηκαν κάποιες δυνατότητες στον καθένα διαφορετικές, αλλά όλες το ίδιο σημαντικές. Κάποιοι τυχεροί τις ανακάλυψαν και οι πιο εργατικοί, δουλεύοντας με αφοσίωση, κατάφεραν να φτάσουν πολύ ψηλά χωρίς το ψηλά να συμβαδίζει απαραίτητα και με την φήμη ή την αναγνώριση. Όταν φτάνει κανείς ψηλά, όταν πλησιάζει την τελειότητα, έχει ανοίξει την πύλη της έμπνευσης.. αυτό είναι το μεγάλο δώρο και είναι ανεκτίμητο!!! Η έμπνευση χαρίζεται σε αυτόν που θα επιμείνει και θα παραμείνει κόντρα στις αντιξοότητες και τις φοβίες της κορυφής.
Όταν ξεκίνησα τούτο το blog γι αλλού χάραζα πορεία.. λοξοδρόμησα παίρνοντας για άλλη μια φορά τους εύκολους δρόμους. Το μπλοκ έγινε ξανά κόκκινο όπως στο ξεκίνημά του..
photo 1: δική μου
photo 2: Audrious Kairys
photo 3: Mare Jedzer