18 Ιουλ 2010

στη θάλασσα..


Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα!*



Έναν ύμνο λαχτάρησα στη θάλασσα σε ρυθμούς απλωμένους σαν τις κραυγές των κυμάτων˙



στη θάλασσα όταν ο Ηλιος στα νερά της σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει˙



στη θάλασσα όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη των παρθένων ακτών που καρτερούν διψασμένες˙



στη θάλασσα καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της κι εξακοντίζουν οι άνεμοι τις βλαστήμιες τους**



στη θάλασσα που με μανία χτυπά τις άκρες του νησιού
εκεί άφησα την μισή ψυχή μου, όχι στα αγαλματένια βράχια,
στο κύμα, που ηττημένο γλιστράει για να επιστρέψει πιο δυνατό
ολοένα και πιο δυνατό..




και που κάποτε γιγαντώνεται παρασύροντας μαζί του την ματαιοδοξία
των κατακτητών της γενέτειράς του που τόλμησαν να το αμφισβητήσουν..



*(Οδυσσέα Ελύτη, ‘Το Άξιον Εστί’, ‘Τα Πάθη, Γ΄’)
**Jorge Luis Borges



Η τελευταία φωτογραφία είναι από
εδώ




9 Ιουλ 2010

Τα καλοκαίρια των ανέμων


Το τελευταίο καιρό θέλω να γράψω κάτι αλλά οι σκέψεις μπερδεύονται τόσο πολύ που καμία δεν βρίσκει τον δρόμο της…



Φυσάει πολύ, σύννεφα πυκνά κατεβαίνουν από το βουνό με ταχύτητα θυμίζοντας το νησί των νεανικών μου χρόνων. Ο αέρας πάντα δυνατός μπέρδευε τα βήματά μας όταν προβάλαμε κόντρα στο Βοριά.. γέρνοντας το σώμα μπροστά, αντιστεκόμασταν στη μανία του. Ελάχιστες οι ημέρες που μας έκαναν να νοσταλγήσουμε ένα μπάνιο στη θάλασσα. Μάθαμε να ζούμε με πολύ δυνατό αέρα κι ας βούιζε μέρα νύχτα. Ο αέρας δεν επιτρέπει τη στασιμότητα. Όλα γίνονται πιο δύσκολα... ακόμη και το άνοιγμα του παράθυρου θέλει τρόπο. Όταν απουσιάζει όμως καταλαβαίνεις ότι οι δεξιότητες που έχεις αποκτήσει σε κάνουν πιο δυνατό..



Τα βράδια η κουβέρτα απαραίτητη και η μάλλινη ζακέτα της γιαγιάς απαραίτητο αξεσουάρ των βραδινών εξόδων. Θυμάμαι τότε υπήρχαν στη χώρα μαγαζιά που πουλούσαν μόνο μάλλινα πουλόβερ.. γινόταν ανάρπαστα από τους τουρίστες που ερχόντουσαν στο νησί απροετοίμαστοι.. Πώς άλλαξε έτσι ο καιρός;



Ήταν και οι δουλειές πάρα πολλές και ακόμη είναι. Η τέχνη της επιβίωσης κρατήθηκε πιστά από τη γιαγιά στη μαμά και τώρα σε εμάς τους νεότερους. Το καλοκαίρι φροντίζουμε για τα τρόφιμα του Χειμώνα. Νιώθω σαν το μυρμήγκι και τους περισσότερους γύρω μου σαν τα τζιτζίκια.. μάλιστα ενόψει κρίσης έχουν μεγαλώσει οι απαιτήσεις για αποθήκευση αγαθών.

H αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι δεν είναι ίδιο για όλους…



Είπα εφέτος να κάνουμε πολλά μπάνια μα η συνήθεια είναι ισχυρότερη της σκέψης.. και η κούραση επίσης..



Αυτή τη καρδούλα τη βρήκαμε μέσα στην άμμο.. τυχαίο;



Ήταν ημέρα Σάββατο όταν εξελισσόταν στο «μπαλκόνι» του Πηλίου, την μαγευτική Μακρινίτσα, η 1η  συνάντηση φίλων bloggers εσωτερικής αναζήτησης. Τους την αφιερώνω με πολύ αγάπη όπως και στην φοράδα στ' αλώνι που οδήγησε τις σκέψεις μου σε μια σειρά με την τελευταία της ανάρτηση..


υ.γ. οι φωτογραφίες με τα λουλούδια είναι της πεντάχρονης κόρης μου. Πρώτα έβαλε στο μάτι τον υπολογιστή μου που τον παίζει στα δάκτυλα (απορώ πότε αφού ποτέ δεν της έδειξα) μετά την φωτογραφική μηχανή.. σε λίγο θα εισβάλει και στο blog μου:-)