Έναν ύμνο λαχτάρησα στη θάλασσα σε ρυθμούς απλωμένους σαν τις κραυγές των κυμάτων˙
στη θάλασσα όταν ο Ηλιος στα νερά της σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει˙
στη θάλασσα όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη των παρθένων ακτών που καρτερούν διψασμένες˙
στη θάλασσα καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της κι εξακοντίζουν οι άνεμοι τις βλαστήμιες τους**
στη θάλασσα που με μανία χτυπά τις άκρες του νησιού
εκεί άφησα την μισή ψυχή μου, όχι στα αγαλματένια βράχια,
στο κύμα, που ηττημένο γλιστράει για να επιστρέψει πιο δυνατό
ολοένα και πιο δυνατό..
και που κάποτε γιγαντώνεται παρασύροντας μαζί του την ματαιοδοξία
των κατακτητών της γενέτειράς του που τόλμησαν να το αμφισβητήσουν..
των κατακτητών της γενέτειράς του που τόλμησαν να το αμφισβητήσουν..
*(Οδυσσέα Ελύτη, ‘Το Άξιον Εστί’, ‘Τα Πάθη, Γ΄’)
**Jorge Luis Borges
Η τελευταία φωτογραφία είναι από εδώ
**Jorge Luis Borges
Η τελευταία φωτογραφία είναι από εδώ