το σχολείο μας

Το Μαράθι όπως μάθαμε να το λέμε, είναι ένα μικρό σχολείο που βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή της Μυκόνου. Χτίστηκε το 1930 περίπου και λειτούργησε ως δημοτικό για τα παιδιά εκείνης της εποχής. Έκλεισε την  περίοδο της κατοχής και άνοιξε το 1945. Εκείνα τα χρόνια η τάξη φιλοξενούσε 63 παιδιά όλων των ηλικιών, τα χρόνια πριν την μαζική εσωτερική μετανάστευση των κατοίκων του νησιού. Σε εκείνο το σχολείο φοίτησαν μέχρι και τα συνομήλικα ξαδέλφια μου, όταν κάποια στιγμή στην ανάγκη να μην συστεγάζονται όλες οι τάξεις σε μία αίθουσα, έκλεισε και έμεινε εγκαταλελειμμένο και ρημαγμένο για πολλά χρόνια χωρίς να χάσει όμως την γοητεία του, ίσως λόγω της τοποθεσίας του αλλά κυρίως λόγω της ιστορίας του αφού στέγασε εκεί τους μαθητές τόσων γενεών.

Νηπιαγωγείο Μαραθίου μετά την ανακαίνισή του το 2000

Όλα άλλαξαν, όταν λίγα χρόνια πριν το 2000 που λειτούργησε ξανά, κάποιοι αποφάσισαν να το αναστηλώσουν, να προσθέσουν σε αυτό μία αίθουσα ακόμη και να λειτουργήσει ως νηπιαγωγείο. Χρόνο με το χρόνο και την συμβολή νηπιαγωγών, γονέων και δήμου, φτιάχτηκε ένα νηπιαγωγείο με άριστες εγκαταστάσεις και φροντίδα που δύσκολα συναντά κανείς σε δημόσια σχολεία. Έχει μία μεγάλη παιδική χαρά, δανειστική βιβλιοθήκη, μία λιμνούλα με ψαράκια, μεγάλο κήπο κ.α.

Οι καιροί είχαν αλλάξει πολύ, κάποτε οι Μυκονιάτες εγκατέλειπαν το νησί για να βρουν δουλειά στην πρωτεύουσα, σήμερα και τα τελευταία χρόνια μετανάστευσαν στη Μύκονο Έλληνες και ξένοι από παντού, με αποτέλεσμα τα σχολεία να είναι λίγα και τα παιδιά πολλά! Γι αυτό και στο Μαράθι υπάρχει πληρότητα θέσεων και μάλιστα κάθε χρόνο αναγκάζεται να κληρώσει τους μαθητές του, αφού η ζήτηση είναι πολύ μεγάλη. Μάλιστα επειδή οι θέσεις δεν φτάνουν, φέτος προετοιμάζεται και η δημιουργία ενός νέου σχολείου ώστε να αποσυμφορηθούν τα υπόλοιπα νηπιαγωγεία.

Σήμερα το νηπιαγωγείο Μαραθίου υποβιβάζεται σε μονοθέσιο από διθέσιο. Η λόγοι σίγουρα δεν συμφωνούν με όσα έχουμε ακούσει από το υπουργείο παιδείας.  Και είναι άξιο απορίας  ποια παιδαγωγικά κριτήρια συνέτρεξαν για να εισηγηθεί αυτός ο υποβιβασμός! Βάση  του Ν.1566/85  διθέσια είναι τα νηπιαγωγεία όπου ο αριθμός μαθητών που φοιτούν κυμαίνεται από 31-60 και μονοθέσια από 7-31. Το νηπιαγωγείο του Μαραθίου όπως και ακόμη ένα της Άνω Μεράς, ξεπερνούν τον αριθμό των 45 μαθητών, άρα τι λόγο έχει ο υποβιβασμός τους?

Αύριο οι εκπαιδευτικοί απεργούν αντιδρώντας στις συγχωνεύσεις σχολείων, έτσι και εδώ.. μόνο που αυτή η απεργία αφορά και εμάς του γονείς.. σήμερα υποβάθμιση ή και κλείσιμο για κάποια σχολεία, αύριο τι?

Το Μαράθι έκλεισε μία φορά λόγω της Κατοχής και του πολέμου.. τώρα γιατί?

ο παράδεισος είναι δικαίωμα

ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.

Οδυσσέα Ελύτη "ο μικρός ναυτίλος"


στην Άστρια

photo by Eduardo Agustin Carrasco

μουσική: το τελευταίο θέμα από το σινεμά ο Παράδεισος του Ennio Morricone

*

Έχω ακούσει για σένα πως ήρθες μικρός από τη Σμύρνη με το διωγμό. Στο λιμάνι εκείνη την ημέρα περίμενες με τους γονείς σου μία ακόμη οικογένεια από την ίδια γειτονιά. Τα τρία μικρά παιδιά τους στεκόντουσαν στην προκυμαία υπό την επίβλεψή σας όταν οι γονείς τους έτρεξαν πίσω να φέρουν κάτι ακόμη από το σπιτικό που εγκατέλειψαν άρον άρον. Δεν επέστρεψαν ποτέ, τους έσφαξαν οι Τούρκοι στη διαδρομή.
Τα μικρά μπήκαν μαζί σας στη βάρκα.. η μεσαία, η Μαρία, θα γινόταν αρκετά χρόνια αργότερα η γυναίκα σου ή η "γρίτσα" σου, όπως συνήθιζες να τη λες τα τελευταία χρόνια.
Ξέρω για σένα πως στα δεκατρία σου, η μητριά σου σε πήγε στο δικαστήριο επειδή "έκλεψες" αμύγδαλα από την αμυγδαλιά σας! Φαντάζομαι δεν ήταν τα παιδικά σου χρόνια ιδιαίτερα εύκολα..

Μου έχουν πει πως ήσουν πάρα πολύ δυνατός. Όταν το άλογο με το φορτωμένο κάρο σταμάτησε στην ανηφόρα και δεν πήγαινε πουθενά, το έσπρωξες μαζί με το κάρο μέχρι το τελείωμα του ανηφορικού δρόμου. Σε άλλες εποχές και άλλες συνθήκες, σίγουρα θα μπορούσες να γίνεις αθλητής.
Ξέρω πως σου μοιάζω πολύ, όχι γιατί όλοι μου το έλεγαν από μικρή, μα γιατί σε είδα σε εκείνη την φωτογραφία νέο, στα είκοσι περίπου, που έχεις κρεμασμένη στο μικρό σου διαμέρισμα.

Κανείς δεν μου έχει πει με σιγουριά την ηλικία σου. Ενενηνταεννιά, εκατό, εκατόν ένα.. ίσως. Τα χαρτιά έμειναν και εκείνα απέναντι.. μάλλον θα κάηκαν όπως κάηκαν και τα ίχνη σας σε εκείνο τον τόπο.
Όλα αυτά θα προτιμούσα να μου τα είχες πει εσύ, μα δεν μίλαγες ποτέ για σένα στ' αλήθεια.  Σκέπτομαι πως δε σε γνώρισα όσο θα ήθελα, λίγος ο χρόνος.. δεν είναι ειρωνεία; Τα σαραντατρία δικά μου χρόνια ήταν λίγα για να γνωριστούμε καλύτερα....

Σήμερα βρήκα στον κήπο μια ανεμώνη! Δεν περίμενα πως θα έβγαιναν, πέρασε πολύς καιρός από την ημέρα που φύτεψα τους βολβούς.. να όμως που μία λευκή ανεμώνη άνθισε και.. μυστήριο πώς, ένιωσα πως είναι για σένα....

Καλό ταξίδι παππού...

Για να λέμε πως χιόνισε..

Ο Μάρτης έχει το όνομα (γδάρτης) αλλά και τη χάρη.. δεν είναι λίγο να βλέπεις χιονάκι έστω και λιγοστό ν' ανεμίζει στον αέρα..

Ξυπνήσαμε τα παιδιά νωρίς νωρίς να προλάβουν να το δουν.. για πρώτη φορά! Τότε ακούσαμε και την πρώτη ατάκα της ημέρας από το αγουροξυπνημένο τρίχρονο της οικογένειας.. «μαμά ήθαν τα Χιθτούγεννα;» :):):)

Ευτυχώς που στην γειτόνισσα Τήνο το έχει στρώσει για τα καλά.. απόλαυση η θέα του..

Ο ήλιος βγήκε γρήγορα και έλιωσε το λιγοστό χιονάκι. Έτρεξα αμέσως να δω αν επιβίωσαν τα λουλουδάκια που μόλις είχαν βγει.. ο κρόκος άντεξε..

Η παπαρούνες επίσης!!!

Και οι νεραγκούλες όρθιες με 10 μποφόρ!!!

Και τα ριφάκια με τις μαμάδες τους μια χαρά!

Ας πάω μέσα τώρα, ξύλιασα και άρχισε πάλι να χιονίζει.. η φωτιά περιμένει;)

*αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του Βορρά (σχεδόν όλοι είστε πιο Βόρεια από εμάς;)..
εκεί που χιονίζει στ' αλήθεια..