στο πατητήρι παρκ :-)

Πατουσάκια ετοιμαστείτε... 

στο πατητήρι μπείτε..

τα σταφυλάκια λιώστε

 τον χυμό τους δώστε..

το πόσο το χάρηκαν δε λέγεται... δούλεψαν 

έφαγαν...

λερώθηκαν...

Tι allou fan park, τι Disneyland.. πατητήρι παρκ, το καλύτερο :-))

Μύκονος.. ποια Μύκονος?

Στην Μύκονο έρχομαι από παιδί. Τότε ήταν το χωριό μας, η γιαγιά που μας περίμενε με λαχτάρα, οι μυρωδιές από δυόσμο σανό και θυμάρι, το φως που έκανε τα πάντα πιο φωτεινά, τη θάλασσα την κεχριμπαρένια, τα φιλόξενα πανηγυράκια των ντόπιων, τους ανθρώπους της και τη γλύκα του συναπαντήματος. "Καλημέρα μάτια μου" άκουγα στις τυχαίες συναντήσεις μου στους χωματόδρομους με τους ντόπιους ακόμη κι αν τους ήμουν άγνωστη.

Τότε ήταν ένα νησί άγνωστο στους πολλούς. Στη συνήθη ερώτηση στο σχολείο, πού πήγες διακοπές και στη συνήθη απάντηση, άκουγα τη συνήθη ερώτηση.. ποια είναι η Μύκονος, που είναι;
Όταν μπαίναμε στο κατάμεστο από κόσμο καράβι της γραμμής περιμέναμε να κατέβουν και οι τελευταίοι επιβάτες στη Τήνο, τότε ήταν σαν να είμαστε ήδη στον προορισμό μας. Εμείς και κάμποσοι τουρίστες με τα σακίδια στη πλάτη, όμορφοι, διακριτικοί, ευδιάθετοι, από όλα τα μέρη του πλανήτη με τους χάρτες στα χέρια και τον αέρα ενός κόσμου διαφορετικού από τον δικό μας.

Ο κόσμος πάντα ήταν πολύ περισσότερος από όσο μπορούσαμε να φιλοξενήσουμε σε αντίθεση με τα γειτονικά νησιά. Ποτέ δεν έφταναν τα δωμάτια και κάθε χρόνο φτιάχνονταν όλο και περισσότερα. Κάποτε ήρθαν και επιχειρηματίες από όλη την Ελλάδα και έστησαν επιχειρήσεις. Η Ελλάδα άλλαζε και μαζί της άλλαζε και το νησί. Το life style που ήθελε τα όμορφα μέρη να κατακλύζονται από τους έχοντες, επηρέασε μοιραία και τον τόπο μας. Ήρθαν πολιτικοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, γνωστές τηλεπερσόνες, και πίσω τους ακολουθούσαν οι θαυμαστές τους. Τα ΜΜΕ έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους, έδωσαν στο νησί τον χαρακτήρα που ήθελαν ώστε να ενισχύουν την εικόνα του ανούσιου ξεσαλώματος.  Η Ελλάδα γέμισε με φανατικούς λάτρεις της Μυκόνου αλλά και φανατικούς εχθρούς, φυσικό, για ένα μέρος που ακούγεται και διαφημίζεται τόσο πολύ.

 Όμως, μαζί με την καινούργια της εικόνα η Μύκονος, ευτυχώς για εμάς, δεν έχασε και την παλιά. Δεν έπαψαν ποτέ να έρχονται εκείνοι οι τουρίστες που αγνοώντας όσα ακούγονται και γράφονται, απολαμβάνουν τις ομορφιές του νησιού και την φιλοξενία των ντόπιων ή όσων έχουν ενσωματωθεί πια στην τοπική κοινωνία. Μοιραζόμαστε την θάλασσά μας και την αμμουδιά μας, που δεν είναι κατά ανάγκη οργανωμένη και πηγμένη στον κόσμο, με πολίτες από όλο τον πλανήτη. Μου αρέσει που παίζουν με τα παιδιά τους και με τα παιδιά μας στην άμμο και απολαμβάνουν τον ήλιο μας. Που εκτιμούν τη φιλοξενία μας και έρχονται ξανά και ξανά. Που ο καθένας μπορεί να είναι ο εαυτός του και να μην κρίνεται από κανέναν.

 Η Μύκονος είναι ένας ευλογημένος τόπος και το αποδεικνύει η αντοχή της στο χρόνο, η αναλλοίωτη ομορφιά της όσο κι αν θέλουν κάποιοι να πλουτίζουν εις βάρος της. Η Μύκονος αντιστέκεται σε μια παρακμιακή συγκυρία που έχει μολύνει όλη τη χώρα. Δείξτε μου ένα μέρος όπου οι άνθρωποι δεν έχουν επιδείξει την ματαιοδοξία τους..

Ως blogger και ως κάτοικος αυτού του τόπου, έχω δεχθεί επισκέψεις από φίλους bloggers με μεγάλη μου χαρά, αφού μου δίνεται η ευκαιρία όχι μόνο να τους γνωρίσω εγώ και η οικογένειά μου, αλλά και να μοιραστώ μαζί τους τη ζεστασιά του σπιτικού μου. Θεωρώ μεγάλη ασέβεια, μετά από μια επίσκεψη σαν αυτή και την ολιγόωρη διαμονή στο νησί μας από τη συγκεκριμένη blogger, να διαβάζω ένα κείμενο σαν αυτό, τη στιγμή που στο σπίτι μου δεν ειπώθηκε ούτε κουβέντα.

Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να αγαπήσει τη Μύκονο και να την επισκεφθεί. Αν όμως τύχει ο δρόμος του από εδώ, ακόμη και αναγκαστικά και τύχει να του ανοίξω την πόρτα του σπιτιού και της καρδιάς μου, ας κρατήσει τις κακίες και το δηλητήριο στο δικό του νου, αλλιώς να μην με πλησιάσει καν. Δεν είμαι ένα ξεχωριστό κομμάτι αυτής της μικροκοινωνίας. Είμαι αναπόσπαστο κομμάτι της.. εγώ είμαι η Μύκονο, όχι το 18χρονο που πίνει μέχρι το πρωί και ξερνάει έξω από τα ξενυχτάδικα. Αυτό είναι το δικό σου παιδί που ήρθε στο νησί να ξεσαλώσει γιατί αυτό θεωρεί διασκέδαση. Σήμερα είναι εδώ και όλο τον υπόλοιπο χρόνο είναι μέσα στο σπίτι σου.

Κι αν σου φαίνεται το νησί ακριβό, φύγε από τα σοκάκια της λάμψης και περπάτα στα σοκάκια που περπατώ εγώ και όλοι όσοι ζούμε εδώ πάνω. Θα ανακαλύψεις ομορφιές που δεν φαντάζεσαι. Μείνε και ζήσε την αληθινή Μύκονο, όμως θα πρέπει να το θέλεις και να μην έρχεσαι προκατειλημμένος. Κι αν πάλι δεν μπορείς, κατέβα στη Τήνο και προσκύνησε την Παναγιά τη Μεγαλόχαρη, απέναντι ούτε να κοιτάς. Αν μπορείς σβήσε μας και από τον χάρτη, ξέχασε ότι υπάρχει αυτό το περίεργο νησί που έχει την τύχη να είναι δίπλα στη Δήλο. Γιατί είμαστε τυχεροί, τι να κάνουμε τώρα. αυτό δεν αλλάζει. Άσε να την χαίρονται όλες οι φυλές του κόσμου και εμείς που την κατοικούμε..

υ.γ.1.  Ζουζού αν δεν έσβηνες το σχόλιό μου δεν θα υπήρχε λόγος γι αυτή την ανάρτηση. Λυπάμαι ειλικρινά!

υ.γ.2. Η ανάρτηση αυτή ήταν έκτακτη.. λόγω αγροτικών εργασιών απέχω γενικώς από τη γειτονιά μας όχι ακόμη για πολύ. Απομένει ο τρύγος που σημαίνει και το τέλος του καλοκαιριού στον κήπο. Αύριο θα πατήσουμε τα σταφύλια.

 Καλή βδομάδα φίλοι μου…

45!

Τη μέρα που κλείνει ένας ακόμη χρόνος ζωής λέμε πως είναι γιορτή μα ποτέ δεν την είδα έτσι. Ίσως γιατί έσβησα για πρώτη φορά κεριά στα 22 και δεν μου ήταν και τόσο εύκολο. Ποιος ο σκοπός, ποια η ουσία να σβήσω τα περασμένα ενώπιον όλων; Ο χρόνος είναι προσωπική υπόθεση και είναι τόσο σημαντικός από τη πιο μικρή υποδιαίρεσή του ως την πιο μεγάλη.

Όμως.. αφού η οικογενειακή συνήθεια να αφήνουμε τις γενέθλιες ημέρες να περνούν όπως όλες οι άλλες, άλλαξαν με την είσοδο νέων μελών στην οικογένεια, αποφάσισα κι εγώ να τις προσαρμόσω στα δικά μου μέτρα. 

Ήταν καλοκαίρι του '89 και δεν είχαμε φύγει για το νησί. Θα γιορτάζαμε τα γενέθλια και τη γιορτή μου στον Πειραιά. Έβαλα την ντροπή στην άκρη και ζήτησα το δώρο που ήθελα από τον καλό μου. Να πάμε με τα ποδήλατα από τον Πειραιά στην Γλυφάδα και πάλι Πειραιά. Δέχτηκε φυσικά.. η προσπάθεια που κατέβαλα να τον πείσω να αγοράσει ποδήλατο ήταν πολύ μεγαλύτερη. 

Η ημέρα ήταν ιδανική, δροσερή όσο έπρεπε στους έρημους δρόμους της πρωτεύουσας και το δώρο μου κύλισε σαν νεράκι στην παραλιακή. Θα πρέπει να γέλαγαν και τα αυτιά μου.. είναι από τις ημέρες που δε θα ξεχάσω ποτέ... το κακό είναι πως και εκείνος δεν την ξέχασε. Ήταν ζήτημα ημερών να πωληθεί το ποδήλατό του. Το δικό μου ροζ mercier στολίζει σήμερα την είσοδο του σπιτιού μας... που και που το βγάζω για να κάνω ποδήλατο με τα παιδιά στην αλάνα. 

Όμως, σήμερα πήρα το δώρο μου χωρίς να το περιμένω. Βγήκα στον κήπο και είδα μια μεγάλη πεταλούδα να πεταρίζει. Την ακολούθησα με τη φωτογραφική μηχανή και εκείνη δεν το έσκασε αν και πήγα πολύ κοντά της. 

Μετά φώναξα και τα παιδιά να τη δουν και πάλι δεν έφυγε. Άρχισε πάλι να πετά και μας γυρόφερνε λες και ήταν του σπιτιού. Μετά ήρθε μία ακόμη ακριβώς ίδια και πετούσαν μαζί. Μια μικρή γιορτή στήθηκε στον κήπο, τι παραπάνω να θέλει κανείς;

Χμμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν θα έλεγα όχι και σε ένα tangο χεχε!

....και σε ένα ταξίδι, σαν αυτό της ψυχής  που με καράβι μοιάζει..

Καλή Παναγιά φίλοι μου, να είστε όλοι καλά!

υ.γ. οι φωτογραφίες με το ποδήλατο δεν είναι δικές μου και τις βρήκα εδώ.  Όταν γυαλίσω και αναπαλαιώσω το δικό μου κάπως έτσι θα γίνει  :-) 

Διασημότητες :-)

Περπατώ περπατώ εις το blog μου όταν η ίδια δεν είμαι εδώ. Διότι αν ήμουν εδώ θα έκανα τον κόπο να γράψω όσα στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. Θέλω, μην νομίζετε πως δεν θέλω ή πως βαριέμαι ή πως το έριξα στα μπάνια. Δεκατέσσερα έχω κάνει όλο το καλοκαίρι κι ας είμαι σε δέκα λεπτά εκεί. Αλλά σαν να μην μπορώ να κάτσω στην καρέκλα. Όταν κάθομαι, λες και φυτρώνουν ελατήρια στα πόδια που με σπρώχνουν προς τα πάνω. Όταν αρχίζουν να με σηκώνουν βάζω το νου να τα ελέγξει να μην κάνουν του κεφαλιού τους. Αλλά εκείνα δεν πτοούνται, στην καρέκλα με τίποτα δεν με αφήνουν να κάτσω. Έτσι πήρα κι εγώ τους δρόμους με την ουρά μου (τα δυο μικρά μου) από πίσω, στο βουνό για σκαρφάλωμα, στον κήπο για ξεχορτάριασμα, στο λαγκάδι για εξερεύνηση, στη χώρα για να δούμε τις διασημότητες που ήρθαν το φετινό καλοκαίρι στο νησί... Σε μία από αυτές τις βόλτες ποιον λέτε ότι είδαμε να ξεκουράζεται στα σοκάκια του νησιού;

Τον Garfield, ναι τον Garfield!!!!!!!!

Του χαλάσαμε την ησυχία αλλά δεν μας έκανε μούτρα.....  

άλλωστε μια φιλαρέσκεια ως star την έχει :-)

Είναι πιο όμορφος απ' ότι στις ταινίες και πολύυυυυυ μεγαλόσωμος!!!

Μετά από την συνάντηση με τις διασημότητες ήρθαμε και πάλι στο χωριό και τι να δούμε. Ο Φρέντυ μας, ο σκύλος μας δηλαδή, κάτι είχε και έμοιαζε σοβαρό. 'Έτριβε το σαγόνι του στο χώμα και με ανοιχτό το στόμα προσπαθούσε κάτι να βγάλει.. συγχρόνως έτρεχαν ασυνήθιστα πολλά σάλια. Πήγαμε κοντά με επιφύλαξη, διότι με ένα Ροντβάιλερ ποτέ δεν μπορείς να είσαι χαλαρός, ειδικά τώρα που πονούσε. Τον παρακαλέσαμε ευγενικά να ανοίξει το στόμα να δούμε, τίποτα εκείνος.. βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου να σε βοηθήσουμε θέλουμε, τίποτα!  Από τον κακό στο χειρότερο πήγαινε και ο γιατρός δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Σε ανύποπτο χρόνο το είδαμε, ένα ξύλο όσο ο αντίχειρας σε πάχος είχε κάτσει κάθετα στον ουρανίσκο του από την μια οδοντοστοιχία ως στην άλλη. Και τώρα τι κάνουμε; Θα το βγάλουμε με μία πένσα. Και ποιος θα το κάνει; Εγώ φυσικά γιατί το αφεντικό του θα του κρατά το στόμα ανοιχτό. Πώς όμως που όταν έβλεπε την πένσα έπαιρνε μαύρο δρόμο; Ήταν  μαραθώνια  η προσπάθεια, δύο ώρες σχεδόν προσπαθούσαμε ώσπου.. βρήκαμε τη λύση. Θα του δίναμε ένα σκουπόξυλο να δαγκώσει και τότε... έτσι κι έγινε, δάγκωσε το σκουπόξυλο που κρατούσαμε γερά για να μείνει το στόμα ανοιχτό και τότε τσακ... του έβγαλα το ξύλο από το στόμα. η χαρά που πήραμε ήταν μεγάλη.. χαλαρός αλλά ακόμη κουρασμένος απολαμβάνει το απογευματινό ήλιο κοντά στο σπιτάκι του...