Τον συνάντησα στο δρόμο για το σπίτι. Κατέβαινα τον κακοτράχαλο δρόμο με το αυτοκίνητο, βυθισμένη στις σκέψεις (μαύρες ως επί το πλείστον) και πάνω στην στροφή, τον βλέπω ξαφνικά μπροστά μου πάνω στο πέτρινο τοίχο δίπλα στο λαγκάδι. Σταμάτησα επί τόπου. Μας χώριζαν μόλις δύο με τρία μέτρα. Δεν κουνήθηκε καθόλου, μόνο με κοιτούσε με το βλοσυρό του βλέμμα.
Είχα ανοίξει τα μάτια διάπλατα και δεν σκεπτόμουν τίποτα πια. Μόνο θαύμαζα το αρχοντικό πουλί με τα σταχτιά φτερά, με κομμένη την ανάσα μη μου φύγει. Δεν είχα φωτογραφική μηχανή μαζί μου αλλά και να την είχα δεν θα τολμούσα να την αγγίξω. Ιεροσυλία να κόψω την μοιραία συνάντηση στη μέση.
Θα πέρασε ένα λεπτό να με κοιτά κατάματα ώσπου έκανε να ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει ψηλά. Τότε μόνο κούνησα και εγώ τις κόρες των ματιών και άρθρωσα την πρώτη λέξη ή καλύτερα ήχο. Ωωωωωωωωωω.. απίστευτα όμορφος, επιβλητικός.. άρχοντας!!!
Η ενός λεπτού σιγή του νου, ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν και μια υπενθύμιση πως οι κόσμοι μας κινούνται παράλληλα, αν τους αγνοούμε δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν.
Πέρασαν πέντε μέρες όταν είδαμε ένα πουλί από μακριά, αρκετά μεγαλύτερο από τα γεράκια που πετούσαν εκεί γύρω. Αυτός είναι, σκέφτηκα. Έτρεξα αυτή την φορά να φυλάξω την εικόνα του. Πετούσε αργά αργά προς εμάς, ώσπου πέρασε ακριβώς από επάνω μας και αρκετά χαμηλά.. κοντοστάθηκε λίγο και ύστερα συνέχισε τον ταξίδι του προς την Ανατολή.
Αν και ξέρω πως ήταν περαστικός, από τότε κοιτώ συνέχεια ψηλά.
υ.γ. τον αδικούν οι φωτογραφίες αλλά δεν μπορούσα καλύτερες...