Το απόφθεγμα του Ρουμί μου θύμισε τα λογάκια του μικρού μου. Ήταν γύρω στα πέντε. Ξύπνησε το πρωί και με ενθουσιασμό μου περιέγραφε το νυχτερινό του ταξίδι. Πετούσε μου είπε και μαζί του πετούσε και ο γατούλης του που κρατά τις νύχτες αγκαλιά. Χαμογέλασα και του είπα πως ήταν ένα όμορφο όνειρο. "Όχι μαμά ήταν αληθινή αλήθεια". Εντάξει... και συνέχισα να τον ετοιμάζω για το νήπιο. Δεν τον έπεισα όμως και μετά από λίγο μου λέει με σοβαρό ύφος "μαμά η καρδιά είναι που πετάει"
Είχε δίκιο, αυτή είναι η αληθινή αλήθεια...
